Een trein zit vol mensen die gesprekken voeren over vanalles en nog wat, het ene gesprek is al wat intressanter dan het andere. Maar iedereen heeft wel iets tegen zijn medereiziger te zeggen. Soms is dat een vetrouwelijk gesprek tussen 2 vriendinnenen, soms is het een discussie die de volledige trein kan horen. Het maakt niet uit, altijd zal ik mezelf uitnodigen tot het gesprek. Alhoewel ik me keer op keer voorneem om dat niet te doen, kan ik me nooit bedwingen. Ik zal mijn zegje doen, in de hoop dat wat ik te zeggen toch een beetje interessant is. Meestal niet! Het ironische aan dit verhaal is dat ik er zelf helemaal niet tegenkan als er iemand zich moeit in mijn gesprek. Toch zal ik het blijven doen, dus alvast mijn excuses.
Tag: Gesprek
Man op de trein
Een uur lang zat ik alleen te lezen op mijn zeteltje in de trein. Toen er een jongen naast me kwam zitten, die iets later terug ging rechtstaan voor een oudere man. Ik keek hem vriendelijk aan en las verder lezen. Maar na enkele minuten vroeg hij me iets, ik was hem ondertussen al lang vergeten ben. Die korte, onbelangrijke vraag zorgde ervoor dat we een gesprek aanknoopten. Al snel vonden we iets gemeenschappelijk om over te spreken, de liefde voor Ieper. En zo begon ons gesprek over zijn tripje naar Gent voor zijn verjaardag, zijn studies, zijn carrière, zijn gezin en het project waaraan hij momenteel aan het werken is. Hij las gedichten voor in het Frans, Nederlands en in een taal die ik helemaal niet versta. Dit gaf helemaal niet, we hadden een connectie. Die vluchtige band was zo sterk dat toen er een plaatsje vrijkwam bij zijn vrouw en zuster, hij toch bleef zitten. Toen we in Ieper kwamen, wensten we elkaar nog een goede dag en gingen elk onze eigen weg. En alhoewel we elkaar waarschijnlijk nooit meer zullen zien hadden we in dat uur een grotere connectie dan dat ik met klasgenoten heb die ik elke week zie.