Spoorlopen, het is iets waar de NMBS al jaren campagne tegen voert. Een noodzakelijk iets, want door spoorlopen zijn al heel wat slachtoffers gevallen. Zinloze slachtoffers, ongelukken die kunnen vermeden worden, het is gevaarlijk, ondoordacht en onverantwoord. Het is iets waardoor ik ook persoonlijk heel erg geraakt ben, door een gebeurtenis enkele jaren terug. Iets waarvan ik nog altijd tranen in mijn ogen krijg en een krop in de keel. Vandaag vertel ik jullie er wat meer over.
Tag: Openbaar vervoer
Liefde voor de belbus
Vorige winter heb ik tijdens het lopen mijn voet verzwikt en daardoor liep ik op krukken. Daardoor moest ik voor alle verplaatsingen rekenen op de belbus, omdat de gewone bus maar vier keer per dag rijdt. Maar nu zijn ze van plan om die belbus af te schaffen. Een belbus die voor vele mensen in de streek het enige vervoersmiddel is om op hun bestemming te geraken.
Geef de vertraging niet de schuld
Vandaag wil ik jullie vertellen over iets dat ik vier jaar geleden heb meegemaakt. Een gebeurtenis die bijna mijn examen had gekost.
Beste NMBS
Beste NMBS,
Vandaag schrijf ik jullie een brief om jullie te bedanken. Ik ben namelijk een enorme fan van jullie bedrijf. Als 22-jarige West-Vlaamse studente aan de Karel de Grote Hogeschool moet ik namelijk elke week 4 uur reizen (2 uur heen en 2 uur terug) naar Antwerpen. Vier uur waarin ik creatief bezig kan zijn zonder dat ik me moet bekommeren over de route die ik reis. Vier uur zonder kopzorgen onderweg naar mijn bestemming. Een reis die ik zonder jullie niet zou kunnen maken, zonder jullie had ik nooit kunnen verder studeren.
Zonder jullie had mijn jeugd er volledig anders uitgezien. Omdat mijn milieu-vriendelijke ouders ervoor kozen om zonder auto te leven was ik namelijk altijd aangewezen op de fiets, bus of trein. De trein betekende voor mij vrijheid. Een vrijheid waarvan ik maar al te graag gebruik van maakte om te reizen naar Gent, Walibi, Plopsaland en verschillende musea. Maar ook om familie te bezoeken, mijn meter en peter wonen namelijk in Leuven.
En daarom wil ik jullie bedanken, jullie bezorgen mij elke dag een persoonlijke chauffeur, die me aan een voordelig tarief naar de gewenste bestemming brengt. Jij die ervoor zorgt dat ik steeds op tijd op de belangrijkste en leukste plaatsen terecht kom. Jij die samen met al je werknemers mijn dag een beetje leuker probeert te maken op je eigen manier.
Daarom zeg ik je vandaag bedankt,
Vriendelijke groetjes
Fobe
P.S Tot op de volgende treinrit!
Een pleidooi voor beleefdheid
Er zijn heel wat verschillen tussen het openbaar vervoer in dorpen en het openbaar vervoer in grootsteden. Maar vandaag wil ik het verschil bespreken die me het ergst stoort. In mijn boerendorpje komt de gewone lijnbus maar vier keer per dag. Daarom moeten we de belbus bellen als we ergens willen geraken. Als ik op die belbus stap zeg ik ‘Goedemorgen’ en toon ik spontaan mijn ticketje, bij het afstappen bedank ik de chauffeur en wens ik hem/haar meestal een prettige dag toe. Ik vind dat maar normaal omdat hij ‘speciaal’ voor mij rondrijd. Toen ik dat deed in Antwerpen, keek de chauffeur me aan alsof ik een alien was, toen ging ze gelukkig glimlachen. Dat simpele gebaar kan de dag van een chauffeur goed maken. Daarom wil ik iedereen oproepen om vriendelijk te zijn voor een buschauffeur en stoppen met het (verbaal en non-verbaal) geweld tegen hen. Het zijn nog steeds mensen, mensen die erg goed zijn in hun job. Net zoals u zelf horen ze graag een complimentje of een goedemorgen. Een vriendelijk gebaar die het humeur van iemand meteen kan doen omslaan.
Man op de trein
Een uur lang zat ik alleen te lezen op mijn zeteltje in de trein. Toen er een jongen naast me kwam zitten, die iets later terug ging rechtstaan voor een oudere man. Ik keek hem vriendelijk aan en las verder lezen. Maar na enkele minuten vroeg hij me iets, ik was hem ondertussen al lang vergeten ben. Die korte, onbelangrijke vraag zorgde ervoor dat we een gesprek aanknoopten. Al snel vonden we iets gemeenschappelijk om over te spreken, de liefde voor Ieper. En zo begon ons gesprek over zijn tripje naar Gent voor zijn verjaardag, zijn studies, zijn carrière, zijn gezin en het project waaraan hij momenteel aan het werken is. Hij las gedichten voor in het Frans, Nederlands en in een taal die ik helemaal niet versta. Dit gaf helemaal niet, we hadden een connectie. Die vluchtige band was zo sterk dat toen er een plaatsje vrijkwam bij zijn vrouw en zuster, hij toch bleef zitten. Toen we in Ieper kwamen, wensten we elkaar nog een goede dag en gingen elk onze eigen weg. En alhoewel we elkaar waarschijnlijk nooit meer zullen zien hadden we in dat uur een grotere connectie dan dat ik met klasgenoten heb die ik elke week zie.